Baol

Εγώ έμενα στην πανσιόν Άστρα,στο δωμάτιο έξι,εκείνη στο δωμάτιο εφτά. Πήραμε το δωμάτιο οχτώ,με διπλό κρεβάτι,μπάνιο και με θέα ένα βουνό από καφάσια μπίρας.
Αγαπιόμαστε δύο χρόνια,έξι μήνες και τρεις μέρες.
Εκείνη σηκωνόταν κάθε νύχτα και πήγαινε στο παράθυρο.
Τη θυμάμαι με την πλάτη γυμνή,το σεντόνι γύρω από τη μέση της,σαν άγαλμα,τα μαλλιά της ένα κύμα που ξεχείλιζε,τα φώτα της νύχτας,ένα δάχτυλο που έκανε αφηρημένα σχέδια πάνω στο θαμπό τζάμι.
Εγώ ξυπνούσα από το τρίξιμο του τζαμιού και της έλεγα:
-Κοιμάσαι?
Κι εκείνη:
-Όχι.
-Σκέπτεσαι?
-Ναι.
Μετά από αυτό με ξανάπαιρνε ο ύπνος.'Ισως θα'πρεπε να είχα σταθεί πιο κοντά της?Θα έπρεπε να την είχα ρωτήσει τι σκεπτόταν?
Μια νύχτα ήπια εφτά καφέδες για να μείνω ξύπνιος.Την άκουσα να σηκώνεται από το κρεβάτι και να πηγαίνει στο παράθυρο.Φαινόταν λυπημένη,ίσως γιατί εκείνη τη βραδιά το τζάμι δεν ήταν θαμπό και δεν μπορούσε να σχεδιάσει απάνω.Είχε ξεχάσει και το σεντόνι.
-Κοιμάσαι? τη ρώτησα.
-Ναι,είπε εκέινη.
Το σκέφτηκα λιγάκι και μετά με ξαναπήρε ο ύπνος.Ίσως ήθελε κάτι να μου πει και δεν το κατάλαβα.Δεν ήμουν κοντά της ούτε εκείνη τη στιγμή.Το πρωί όταν ξύπνησα δεν ήταν εκεί.Εξαφανίστηκε.Ο θυρωρός είπε ότι σ'αυτό το δωμάτιο έμενε πάντα ένα άτομο.Που είχε πάει?
Κι όμως ήμουν βέβαιος ότι με αγαπούσε.
Πέρασε τόσος καιρός.Από τότε είμαι πάντα μόνος.
Μόνος είμαι και τώρα,αυτή τη ρόδινη αυγή,και οδηγώ το κόκκινο αμάξι μου στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί έξω από την πόλη.

Stefano Benni
(Baol-Una tranquilla notte di regime)