Τα «βελάκια» στους τοίχους του παρισινού κοιμητηρίου Περ Λασέζ και τα γκράφιτι στους ίδιους τοίχους οδηγούν αλάνθαστα στην τελευταία του κατοικία ανάμεσα στους μαύρους γρανίτες, εκεί όπου το επίγραμμα της επιτύμβιας στήλης είναι στα ελληνικά: «James Douglas Morrison - Εις τον Δαίμονα εαυτού».
Μπαίνοντας στο Hard Rock Cafe, πάντα στο Παρίσι στο δεξί και το αριστερό σου χέρι υπάρχουν προθήκες με δικά του αντικείμενα. Το δερμάτινο μπουφάν του με την γούνα στο γιακά, χειρόγραφα δικά του, ο ίδιος διάκοσμος κυριαρχεί και μέσα.
Ο μύθος του και ο μύθος του συγκροτήματος του οποίου ήταν η ψυχή και η φωνή εξακολουθεί να πουλάει, αλλά όχι μόνο, γιατί από την άλλη εξακολουθεί να θέτει ερωτήματα.
Η κοινωνική βάση πάνω στην οποία αναπτύχθηκε το ροκ ήταν οι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κοινωνίες των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Το ροκ ήταν η αντίδραση μιας γενιάς που έμπαινε στην εφηβεία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, μιας γενιάς που ήδη ζούσε κάτω από τον φόβο του πυρηνικού ολέθρου, κάτω από τον φόβο του θανάτου.
Η εργατική τάξη αφού έδωσε ξανά το αίμα της στα διάφορα πεδία των μαχών επέστρεψε στην γκρίζα πραγματικότητα, κατά μερικές χιλιάδες άνδρες λιγότερη, χωρίς ωστόσο να έχει εξάγει ολοκληρωμένα πολιτικά συμπεράσματα για την φύση του πολέμου και για την φύση του φασισμού.
Ήταν επόμενο όλη η φρίκη του παγκόσμιου μακελειού να αποδοθεί στην «τρέλα» ενός προσώπου, του Χίτλερ, και να μην συνδεθεί βέβαια με τις βαθιές ρίζες τόσο του πολέμου, όσο και του φασισμού.
Η νέα γενιά της εργατικής τάξης κι όχι μόνο, με την σειρά της απέδωσε όλη την κατάσταση στους «γέρους» που κυβερνούσαν τον κόσμο και δεν «καταλάβαιναν τίποτα».
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου